Уліс з Прускі

Гніламёдаў Уладзімір

— Ну як, спадабалася?

— Каб так было заўсёды! — прашаптаў ён.

— Ах, мой ты Кужалёк!..

Праз дзірку ў страсе на іх пазірала начная зорка.

— Бачыш, якая я ў цябе…

Ён, нічога не адказаўшы, ізноў пацягнуўся да яе.

— Давай паспім з паўгадзіны, — прапанавала яна.

Аднак Лявонка не мог заснуць, усю ноч яго будзіў пах яе цела. Ганна, амаль раскрытая, спала побач. У клуні пачало святлець, і толькі цяпер ён угледзеў яе цёмна-ружовыя саскі і пяшчотны пух на ўлонні. Ужо пад ранак ён таксама заснуў ды так моцна, быццам

у яму праваліўся. Але толькі на некалькі хвілін, бо тут жа ўсхапіўся, узняў галаву. У некага ў вёсцы закукарэкаў певень. Лявонка прыўстаў на локаць. Ганна пяшчотна прыхінулася да яго, дакранулася вуснамі да яго вуснаў. Не пацалавала, а толькі дакранулася. Ён успомніў, як некалі, у вучылішчы, чытаў Фарэля, але тут, у сапраўднасці, было нешта зусім іншае.

— Ты будзеш маім, — сказала Ганна з жаночай рашучасцю, мякка, але неадступна.

Ён нічога не адказаў і зноў раптоўна праваліўся ў сон.

— Не спі! Ісці трэба…

Лявонка падняў галаву. Ганна сядзела каля яго ўжо апранутая. Прыгладзіла непакорлівую пасмачку валасоў, што віхурыліся над яго лбом.

— Пайду я, а ты па-за клунямі ідзі, каб, крый божа, ніхто не ўбачыў!

— Не бойся, не ўбачаць…

— Ой, любы ты мой…

Ганна знікла за шырокімі дзвярыма клуні, і праз колькі хвілін Лявонка пачуў, як яна загрукала ў акно, просячы маці адчыніць дзверы. Трэба збірацца і самому.

Выйшаўшы з клуні, ён адчуў, як зямля поўніцца радаснымі гукамі. З усходу пачала ўжо займацца зара. За клуняю, калі ён выйшаў на паветра, зашумеў вішняк. Ад травы сачыліся ранішні халадок і бадзёрасць.

Па вуліцы, з касою на плячы, прайшоў Назар Хомка, але Лявонку не заўважыў.

Маці ўжо не спала.

— Назар пайшоў касіць, а Лявонка наш ужо накасіўся… — пасміхнулася Марыля, убачыўшы сына. — Захапіўся ты ёю, сынок.

Лявонка прамаўчаў. «Мабыць, ведае, — падумаў ён. — Ад яе нічога не ўтоіш…» Пасля бяссоннай ночы з якой бы асалодай ён паспаў, але якраз пад сняданак з'явіўся Піхта. Прыехаў вярхом на кані, увёў яго на панадворак і адразу ж зайшоў у хату, прынёсшы з сабой пах цыганскага табара.

— Добры дзень!

— Дзень добры! — быццам пагадзіўся Кірыла.

— Выручу я цябе, Кірыла. Глянь у акно! — У зялёных кашачых вачах цыгана гралі радасныя іскрынкі.

Выходзіць, стрымаў цыган слова: па панадворку хадзіў маленькі конік рыжай масці. Выйшлі з хаты.

— Барон дазволіў! — патлумачыў Піхта, нібы жадаючы сказаць, што ў гэтай справе няма нічога супрацьзаконнага.

Конік меў даволі здатны яшчэ выгляд: кароткія, моцныя ногі, тоўстая шыя, ёмкае, але не абвіслае чэрава. Кірыла ўзяў у Піхты пугу і пастукаў ёю па капытах. Цыган засмяяўся з сялянскай недаверлівасці, пахлопаў каняку на хрыбце.

— Пародзісты, бацю, конь, цыганскі!

— Жвавы конік, — згадзіўся Кірыла.

Але ж усе ведаюць, што цыган чалавека вакол пальца абвядзе, што ён, калі не абмане, не пражыве. Кірыла не раз чуў прымаўку «На паповай дачцэ не жаніся і каня ў цыгана не купляй». А што, калі не згадзіцца з гэтай

прымаўкай? Піхта — чалавек, здаецца, неблагі. Вакол пачалі збірацца цікаўныя — хто праходзіў міма, спыняўся, каб паглядзець, прыняць удзел. Першы, як з-пад зямлі, з'явіўся Масей Галёнка:

— От і конь, сам да хлява прыйшоў,— Масей, як заўсёды, засмяяўся шчарбатым ротам.

Важна падышоў Пракоп. Прытупаў Мікіта Чапёрка. Вестка хутка разнеслася па Прусцы. Прыбег аднекуль і Трахімка, без якога нішто не адбывалася.

— Глядзі, каб сапаты не быў. Вунь Марка Замагільны сапатага купіў,— папярэдзіў каваль і як бы знянацку рвануў каня за хвост.

Для жывёліны гэта было нечаканасцю, і яна са страху затупала капытамі і пусціла газы. У натоўпе засмяяліся.

У пяску ля плота капашыліся дзве курыцы і пра нешта ажыўлена між сабой перамаўляліся. Пачуўшы дзіўныя гукі, тут жа разбегліся.

— Зайграй — дык ён танцаваць пачне! — выйшаў са становішча Піхта.

— Пуздро невялічкае, — як бы падтрымаў яго Масей, заглянуўшы каню пад бруха.

— Маленькі — есці будзе менш! — рагатнуў Трахімка.

Піхта абвёў прысутных сваімі кашачымі вачыма:

— Конь харошы, нават і грошы браць за яго ніякавата — столькі з ім пражылі!..

Думкі, аднак, былі розныя — ад прускаўцаў не ўтоіш і недахопаў.

— Галава ў яго велікаватая… — сказаў Галёнка, прыгледзеўшыся да коніка.

— Бо разумны — таму і мелкаватая! — у цыгана на ўсё было вычарпальнае тлумачэнне.

— Паглядзі добра, ці не сляпы ён, — параіў абачлівы Ляксей Каленік, які таксама, пачуўшы гаману, завітаў на панадворак да Кужалёў.

— Тым лепей! — засмяяўся Трахімка. — Будзе есці салому, а думаць, што сена.

— Чольт яго не возьме! — сказаў Гамон — невядома ў якой сувязі з тым, што адбывалася.

— Колькі ж ты хацеў бы за яго, — асцярожна закінуў Кірыла, цярэбячы сябе за бараду.

— Няшмат.

Усе насцярожыліся, а найбольш — Кірыла з унукам.

— Рублёў трыццаць, як з цябе, — сказаў цыган і дадаў: — Добры ты чалавек.

— Падхадзяшча! — азваўся Масей, хоць яго згоды ніхто не пытаў.

Конь стаяў, зрэдку абмахваючыся хвастом. Кірыла, не спяшаючыся, абмацаў у яго пад сківіцамі, ці няма якога гуза.

— Глядзіце, каб не ашукаў! — нібы падстрахоўваў, а можа, і пацвельваў з Кірылы Трахімка.

— Можа, сыдземся на пятнаццаці?

— Дваццаць — і па руках! — махнуў шырокай далонню цыган. — Дзе наша не прападала!

На тым і сышліся, размашыста ляпнуўшы далонямі. Відаць, адчуўшы завяршэнне торгу, конік падняў хвост і пачаў апроствацца, з-пад хваста паляцелі на дол конскія яблыкі. Гэта лічылася добрым знакам, калі конь, пасля таго, як купцы прыйдуць да згоды, выпаскудзіцца.

Кужалі былі радыя.

— Дзякуй, Піхта, вялікі дзякуй!

— Будзеш рабіць гэтым канём, будзеш ездзіць і цыгана добрым словам успамінаць!

— Маленькі ён надта…

— Не ў велічыні конская сіла. Ты вось таксама з выгляду не асілак, але ж вунь які моцны!..