Грот афаліны
Шрифт:
Хоць і Янг памог, прыняў амуніцыю ў падводнікаў, прывёў яе ў парадак, прайшло мінут пятнаццаць. А трэба ж было і самому спаласнуцца.
Калі ўрэшце з'явіўся каля прахадной, Крафта ў дзяжурцы не было. З кустоў выйшаў на алею Алі, у руках трымаў шклянку.
— Я ў цянёк яго перавёў,— загаварыў Алі гучным шэптам. — Беча прывёз, ледзь з каляскі выбавілі… Сунецца, як зачумлены, вочы невідушчыя, рукі расставіў… Беча з яго грошы патрабуе, а ён быццам і не чуе, не разумее. Мне давялося разлічыцца… Падсоўваю табурэтку, а ён і сесці не ўмее — топчацца, хістаецца… Саджу яго, і тое і гэта гавару — маўчыць. Падобна,
Радж моўчкі пайшоў да Крафта. Той сядзеў, прыхіліўшыся спінаю да валасатай пальмы, рукі на сцёгнах, вочы — перад сабою. Твар бледны, шчокі адвіслі, як пустыя торбачкі. Нагнуўся Радж, пакратаў за плячо:
— Містэр Джэры, вы мяне чуеце? Гэта я — Радж!
Ніякай рэакцыі. Тады ён варухнуў за плячо мацней, і Крафт перавёў на яго вочы. Позірк быў яшчэ няўцямны.
— Я Сіту, касірку, у аптэку па нашатыр паслаў,— падступіў бліжэй і Алі.— Дамо панюхаць.
Радж слухаў у Крафта пульс. Сэрца білася запаволена, нерытмічна, а тады, у кабінеце, як пісьмо ад трыяды атрымаў, грукала, нібы ў барабан.
— Радж… пабудзь… — раптам падаў голас Крафт. — Бліжэй стань… Скажы, усё гэта — праўда?
— На жаль, так.
Крафт працягла, сіпата ўздыхнуў.
— Ты працуеш — маладзец… А Судзір — тут?
— Паехаў недзе на катэры. З аквалангам.
— Вазьмі мяне пад руку… Памажы да кабінета дайсці.
Радж вёў Крафта па алеі і маўчаў.
— Гэта канец, Радж… Я ж дасюль яшчэ не выплаціў працэнты пад крэдыты. Дваццаць гадоў сам крэдыт выплачваў, напазычаўся, як будавалі дэльфінарый… І ніхто адтэрміноўкі не дасць… Думаў, пад канец года разлічуся, хоць трохі скаплю грошай на старасць. А тут трыяда нож у бок… Зноў залез у даўгі, ездзіў адкупляцца ад гэтых бандытаў. А цяпер… з дэльфінамі такое… А дочкі-перастаркі ў Лондане прыданага патрабуюць, пра замужжа мараць… — Крафт горка, праз усхліп хіхікнуў. Спыніўся, дастаў хусцінку, пачаў выціраць вочы, лоб. — Ты прабач старому. Адзін я тут, ні сваякоў, ні сяброў… Нават пагаварыць шчыра няма з кім.
— Вам Судзір гаварыў, для чаго ён вучыў дэльфінаў?
— Учора толькі, перад маім ад'ездам… Так і так, канцэсіянеры са Штатаў хочуць наняць дэльфінаў для даследчых работ пад вадою… І быццам выгадна гэта, у паўтара раза больш заробяць дэльфіны, чым у дэльфінарыі за той жа час… Кажу: падумаць трэба… А цяпер што хочаш думай.
— Паліцэйскія кажуць — у яго алібі, не мае Судзір адносін да крадзяжу.
— Дай бог чутае бачыць.
— Не трэба забываць прынцып кошкі, містэр Крафт. Яна як ні падае, усё на лапы прызямляецца.
— Радж, мяне паклалі ўжо на лапаткі, мне няма далей куды падаць.
— Вы сказалі, што зноў узялі пазыку.
— Узяў. Кароткатэрміновую, на тры гады… Пад дваццаць працэнтаў гадавых! Звар'яцець можна… А чым аддаваць буду?
— Вазьміце яшчэ. Усё роўна дэльфінаў трэба купляць.
— Думаеце, тых не знойдуць?
— А што — абяцалі знайсці?
— Пастараемся, сказалі…
— Стараюцца… Магнітафон таксама абяцалі знайсці. Дзе ён?
Крафт горка ўздыхнуў. Яны прыпыніліся каля вялікага басейна. Крафт зняў капялюш, як перад нябожчыкам, згорбіўся.
— Людзі ўжо ідуць з білетамі… На прагулку трэба весці.
— Ага… Ты ідзі. Мне ўжо лепш… З'явіцца Судзір — зойдзеце разам.
5
Вечарам
— Панове… Я заўсёды адносіўся да вас добра, — пачаў Крафт, уздыхнуўшы. — Мне не хочацца думаць, што хтосьці мною незадаволены ці тоіць на мяне якую злосць… Я дэмакрат па натуры. Я сам, калі хочаце ведаць, пачынаў некалі гандляром-латочнікам. А зараз і маё жыццё і ваша залежаць ад дэльфінарыя… Ад гэтага часу я буду лічыць вас у складзе савета кіраўніцтва дэльфінарыем. То давайце і думаць разам, што рабіць… Каб не прадалі дэльфінарый з малатка.
Але пагаварыць, падумаць не паспелі: пачуўся скрып лесвіцы пад нейчымі цяжкімі нагамі. Потым у калідорчыку і голас цёткі-дворнічыхі, не тае, якую дапытвалі паліцэйскія: «Во сюды… Тутачкі яны…»
Без стуку зайшоў высокі гарбаносы чалавек у штацкім адзенні, за ім — той афіцэр, што вёў расследаванне зранку. Гарбаносы здаўся Янгу знаёмым… Ну але, гэты гарбаносы дапытваў і яго, і таго японца-мешанца ў Свійттаўне! Відаць, паліцыя з Рая выклікала падмогу з Галоўнага. Мо гарбаносы — вялікі спецыяліст па барацьбе з трыядай і кантрабандай наркотыкаў?
Гарбаносы ступіў колькі крокаў да стала, паціснуў Крафту руку. Яшчэ і рукі яго не пусціў, а ўжо агледзеў усіх прысутных:
— У вас нарада? Інструктаж? Я хацеў бы пагаварыць толькі з вамі… Доўга не затрымаю — з паўгадзіны.
— Калі ласка, калі ласка… Панове, усе на паўгадзіны свабодныя.
Аднак чакаць і нудзіцца давялося амаль гадзіну, пакуль наведвальнікі пайшлі.
Палезлі па лесвіцы зноў у кабінет.
— Панове… Я вымушаны вам сказаць… — пальцы ў Крафта дробна трымцелі.— Паліцыя аператыўна пабывала на Горным у лагеры Піта Уілсана. Няма ў тым лагеры ніякіх дэльфінаў, няма загародак у моры. Містэр Піт Уілсан шчыра смуткуе і шле нам сваё спачуванне. Ён не вінаваты ні ў чым… Пошукі будуць працягвацца.
Судзір слухаў гэта і крыва ўсміхаўся.
Частка трэцяя
Грот афаліны
Раздзел першы
1
— Нашто яна нам? Не хапала яшчэ дзяўчынак!
— Я абяцаў яе ўзяць, разумееш? Мы не зможам без яе абысціся.
— Без дзяўчынкі? Х-хэ…
— Без дзяўчынкі! Яна падрыхтавала ўсё неабходнае. І нам памагаць на возеры будзе.
— Чым менш людзей ведацьме пра гэта, тым лепш.
— Ды Натача такая… такая… Ну — як добры хлопец!
— Нават лепшая за мяне?! — у голасе Абдулы пачулася рэўнасць.
Хацеў Янг адказаць «лепшая!», ды спахапіўся.
— Вы абое — мае самыя лепшыя сябры!
— Ну — добра. Веру… — рэўнасць усё яшчэ чулася ў голасе Абдулы. — Вядзі!
— Вядзі… Выйдзем за горад, прыхаваем усё ў кустах. А то пакуль да Натачы завалачэм, пакуль назад…
— А дзе яе схованка? Забралі б, што яна падрыхтавала, і пайшлі б.