Грот афаліны
Шрифт:
— Янг, табе трэба добра падсілкавацца, — сказала Натача і пайшла пад навісь скалы, дзе ляжала торбачка. — Бывала, як накупаешся, папамокнеш у вадзе — і д'ябла з рагамі, здаецца, з'еў бы!
— Самы цярплівы — гэта я. У цябе торба вунь дзе, а мой скрутак пад майкаю, ужо мазоль нацёр на пупе, — і Абдула дастаў з-за пазухі свой пакунак. — Вось… прывітанне ад донны Тэрэзы.
У пакунку былі дзве надрэзаныя булачкі, з надрэзаў спакусліва тырчалі смажаныя лустачкі акулінага мяса.
А Натача дастала з торбы каструльку з пшанянай
— З круп кашу заўтра зварым, а гэтую зараз разагрэем. Абдула, дровы трэба! — распарадзілася яна.
— У-у, я і так з'еў бы, — завёў Абдула, але Янг сказаў: «Схадзі, схадзі, я пацярплю…» — і той палез на кручу.
Калі Абдула адышоў настолькі, што пачуць іх не мог, Янг сказаў:
— Ты ведаеш, якое золата ў самародках на выгляд? Не… І я не ўяўляю. І Абдула… Дык вось, можа стацца, і не знойдзем нічога.
— Ну й што? Згарыць яно няхай! — рэзка адказала Натача.
— А я думаў, насміхацца будзеш.
— Янг, тут так цудоўна, таямніча… Пабудаваць бы хатку каля вады… Або вунь на тым востраве.
— Ага… Здорава!
— …і ўдваіх жыць… Я і ён, і нікога наўкол, адны птушкі спяваюць.
— А хто… ён?
— Адзін казачны прынц… на цябе падобны. Янг пачуў, як шчокі пачалі гарэць.
— Прынцы не жывуць у такой пустэчы. Ім сталіцы падавай, палацы, раскошу.
— А мой прынц не будзе каралеўскай крыві.
Янг паглядзеў на яе, і Натача не вытрымала, апусціла вочы і таксама пачырванела. Гэта і Янга збянтэжыла, і ён адвярнуў галаву ўбок. Але бачыў Натачу, хоць і не глядзеў на яе. Якая прыгожая яна, як пасуе да твару яе светла-ружовая, у жоўтыя і блакітныя кветкі сукенка! Шнурок завязаны трыма пялёсткамі…
— З чаго толькі пражывеш тут? Рыбы і то людскай няма. Каб можна было з рыбы тут жыць, людзі даўно б пасяліліся. Дый аднаму ці ўдваіх — здзічэць можна… Чалавеку людзі трэба.
— І ўсё роўна! Возера — гэта ты здорава прыдумаў. Такая прыгода ў нас… Я ніколі яшчэ такога не перажывала.
— Уляціць табе ад бацькі: кінула работу, прыгод захацелася.
— Я запіску пакінула, што праз суткі вярнуся і ўсё-ўсё ім раскажу.
— А яшчэ што напісала?
— Праўду напісала… Што ідзём з табою абследаваць возера. Толькі пра золата — ні слова!
— Ну і правільна… — пракашляўся Янг. — А я забыў… Раджу запіску… Эх, каб можна было разрывацца на дзве палавіны! Каб і тут пабыць, палазіць і паглядзець, як дэльфінаў ловяць.
— Не гаруй, будзеш жыць — пабачыш, — разважліва, нібы яе маці Прэма, сказала Натача.
— Абдуле нічога не гавары… пра сумненні нашы. Хай пакуль што верыць у золата.
З кустоў загукаў, забыўшыся, Абдула, і Янг пагразіў яму кулаком.
Калі ўрэшце сяк-так трохі пагрэлі, трохі прыпалілі кашу і сабраліся есці, выявілася, што лыжак
— Па-кітайску будзем, палачкамі. А можна і проста пяцярнёй… — Абдула першы запусціў пальцы ў каструлю — і задзьмуў на іх, замармытаў. Мабыць, апёк. — А лепш не палачкамі, а якія лапатачкі выстругаць. — Але ён не стаў рабіць ні палачак, ні лапатачак, зноў запусціў у каструлю пальцы.
А Янг ачысціў ад кары дзве палачкі, падаў Натачы, абстругаў і сабе. Сяк-так прыстасаваўшыся, похапкам елі. Пасля кашы Натача на закуску выдзеліла па банану. А потым большасцю галасоў было вырашана, што Янгу гэтага мала: ён жа мокне ў вадзе. Хай з'есць булачку. Патарокаўшыся, Янг згадзіўся, але мясам падзяліўся з Тота.
— Лыжкі што — ерунда. А от ліхтар падводны забылі, глыбінямер забылі — гэта кепска. — І, нечакана нават для сябе, Янг аб'явіў: — Паграбіцеся яшчэ ў ручаях, а я сплаваю на паўднёвы бок возера. У аквалангу паветра мінут на трыццаць, хопіць на адно глыбокае пагружэнне. З запаснымі балонамі заўтра буду лазіць… тут кругом… А вы ў ручаях. Добра праверце тыя месцы, дзе Піт з напарнікам лазілі… І вось што: давай і тваю майку, наверсе і ў трусіках перабудзеш, а там — холадна… — паказаў Янг на возера.
Абдула, як звычайна, працягнуў: «У-у-у…», але майку зняў.
— Паможа табе гэтая майка як кашаль хваробе. Яна ж усё роўна намочыцца! — здзівілася Натача.
— Зробім гідракасцюм «мокрага тыпу». Вада, што будзе пад адзеннем, нагрэецца ад цела, а свежая будзе марудна паступаць. Яго майка, мая рубашка — двайная праслойка атрымаецца.
Натача імклівымі рухамі разбэрсала шнуроўку, скінула з сябе сукенку, засталася ў сарочцы.
— На, трайную рабі. А ніз у штаны ўбярэш.
— Сукенку не буду надзяваць.
— Ну й дурань. Унь малайцы амаль усе ў спаднічках-саронгах ходзяць. Надзявай! — Натача зноў працягнула сукенку да Янга.
— Я не малаец.
Натача ўпілася зубамі каля пояса сукенкі — тр-р-р.
А потым яшчэ і рукамі рванула — доўга, на ўвесь размах. Сукенка перарвалася папалам.
— Во, блузка атрымалася і спадніца. Надзень блузку як кашулю, — падала яму верхнюю частку сукенкі.
— Дурная… Такую сукенку парвала. Правільна Абдула казаў: не трэба звязвацца з дзяўчынкамі,— выцягнуў шнурок з блузкі, кінуў Натачы.
— Ты на мяне тако-ое пляву-узгаў? — Натача кінулася да Абдулы зноў. Той не стаў куляцца на спіну, а паскакаў па камянях, як казёл. Натача не даганяла.
Янг адзеўся так: спачатку Абдулаву майку, потым Натачыну «блузку», потым сваю рубашку. Натача і Абдула падалі акваланг яму на спіну.
— Доўга не будзь… — гаварыла Натача, нібы маці адпускала пагуляць неслуха сына. Далікатна-ласкава распраўляла складкі рубашкі пад плечавымі рамянямі, памагла зашпіліць паясны, пяшчотна зірнула яму ў вочы і сарамліва патупілася. — Можа, і нам падысці па беразе да паўднёвага боку? На ўсякі выпадак… — падняла яна вочы.