Грот афаліны
Шрифт:
— Ты зноў за сваё! Па-першае, я не ведаю — дзе. Па-другое, гэта было б проста свінствам, калі не здрадай.
Ішлі ўгнуўшыся, абліваючыся потам, дыхалі цяжка, як загнаныя. На Янгу быў акваланг, не надзяваў толькі маскі і ластаў, а так хоць зараз кідайся ў ваду. Абдула нёс на руках Тота, а за плячыма пару запасных балонаў.
— Яшчэ гэты сабака на маю галаву! — абураўся Абдула. — А ці добра хоць ты прымкнуў ялік? Лепш было б расстарацца які ланцуг і за пятлю — р-раз! А трос і развязаць можна ці перарэзаць.
— Дарэмна
Яшчэ прайшлі моўчкі, але кожны думаў пра ялік. Мо няварта было яго прымыкаць на прычале разам з лодкамі рыбакоў? Мо лепш было б дзе за горадам выцягнуць на бераг, замаскіраваць у кустах. Але ж справа зроблена, і няма калі перарабляць. Абдуле балела, што на нейкую Натачу трэба траціць ліха ведае колькі часу.
Тота тузаўся з рук, матляў ружовым языком, тоненька павіскваў. Мо хацеў вады? Але ж і хлопцы з задавальненнем папілі б, ды няма.
За горадам дайшлі толькі да павароткі на какосавую плантацыю, і Абдула забаставаў:
— Я тут пачакаю вас, — скінуў з плячэй балоны. — Тота папасу, папільную.
— Добра, няма чаго ўдвух біць ногі. Папільнуй тады і акваланг, — Янг скінуў цяжкую ношу. Вызваленае ад грузу цела страціла раўнавагу. Янга падало ўперад, і ён ажно прабегся, каб не ўпасці.— Я хуценька, не сумуй! — і прыпусціўся трушком.
Аднак гэтае «хуценька» расцягнулася гадзіны на дзве.
Калі Янг вярнуўся з Натачаю да развілкі, убачыў: Абдула з Тота ляжаць пад кустамі і храпуць, ажно трава сцелецца. Каб хто хацеў, то можна было б і акваланг украсці, і саміх.
— Адпачнём крыху, хай паспяць, — прапанавала Натача і сама прысела каля іх, паклала пад куст сваю торбачку.
— Час марнуецца! — сказаў Янг, але таксама апусціўся побач з ёю. — Давай завяжу… — убачыў, што дзяўчынка адною праваю рукою і зубамі стараецца тужэй завязаць вялікі і ўказальны палец на левай. — Адразу відаць, што ніколі малатка ў руках не трымала.
— А я без малатка… Я каменем біла. Раз па цвіку, раз па пальцах… Са скрынак навыцягвала цвікоў, а яны ржавыя, слабыя.
— А каб сякераю трэба было рабіць, то пальцы паадсякала б?
— Што я — дурная?
— Дай пахукаю, не вырывайся… Я ведаю, як баліць, калі па кіпцю смальнеш… І ў нас во мазалі ад вёслаў, а мы не хнычам.
— А я хіба хныкаю? Ён лёгенька дыхаў на Натачыны пальцы. У сэрцы разлівалася пяшчота.
— Пазногці чорныя, панабягалі крывёю… Пазганяе, мабыць… — Натача не вырывала ад яго руку.
— Так, так, так… — пачулі голас Абдулы і ўздрыгнулі, адхіснуліся адно ад другога. — То ў вас, можа, каханне, хі-хі?
Абдула ляжаў успёршыся на локаць, скаліў вялікія зубы.
— Абдулячка… Па шыі заробіш!
— А
— Сціхні, сказана! І хопіць валяцца, каля возера наляжышся. Натача, ты бяры Тота і вядзі нас.
— Раскамандаваўся… — Абдула сеў, на ўвесь рот пазяхнуў, ледзь сківіца не вывіхнулася, а потым нагнуўся і тоненька брахануў на вуха сабаку: — Гаў! Гаў!
Тота ўсхапіўся, ашалела закруціў галавою туды і сюды, паспрабаваў натапырыць віслае вуха. Абдула сказаў:
— Чаго круцішся? Пад'ём! Натача рассмяялася.
— Ой, дык гэта ты такі, Абдула?
— Ой, а гэта ты такая, Натача? — перакрывіў яе Абдула. Устаў, прыклаў руку да сэрца, схіліўся ў паклоне: — Мілэдзі, прыміце маё шанаванне!
— Здароў,— проста працягнула яму руку Натача. — Значыць, так, хлопчыкі. Будзем кіраваць просценька на гарадскую звалку.
— Не хачу я на звалку! Я яшчэ жыць хачу! — прыкідваючыся дурнем, захныкаў Абдула.
Янг шырока крочыў за Натачаю і ўсміхаўся. Расказаў ёй, што гэты чорны сабачка — знакаміты іншаземец Тота.
Натача і праўда прывяла на смуродную гарадскую звалку — зарослую па баках кустамі катлавіну паміж пагоркамі. Некалькі грыфаў з голымі шыямі і брудна-шэрых буслоў марабу, цяжка махаючы крыламі, неахвотна ўзляцелі на засохлую акацыю.
Стрымліваючы дыханне ад смуроду, Натача вывела хлопцаў на заходні бок катлавіны, ускарабкалася на адну скалу, на другую. «Во!» — паказала сабе пад ногі. Хлопцы пакідалі груз унізе, палезлі за ёю. Абдула расчаравана свіснуў.
— І з гэтым хламам вы думаеце нешта намыць?!
Каля Натачыных ног ляжала ў яміне рыжае ад іржы некалі ацынкаванае вядро з прабітымі ў дне дзіркамі. Ляжаў і эмаліраваны тазік, эмаль з дна ўся паадбівана. Дзірачкі ў тазе былі прабіты драбнейшыя і больш густа. Усе зазубрыны вытыркаліся вонкі, не так, як у вядры — усярэдзіну. Абдула футбальнуў нагою вядро, і яно са звонам паляцела на дно катлавіны, выпудзіла худога сабаку, які падцяў хвост і кінуўся ў кусты.
— Ты што? — раззлаваўся Янг. — Бяжы, футбаліст, за «мячом».
— А на чорта яно! У ім нельга перагрэбаць, рукі паабдзіраеш.
— А насіць чым будзеш? У прыгаршчах? Рукамі чэрпаць з дна, у руках насіць? — Натача пакрыўдзілася: гэтак старалася, усе пальцы паадбівала, а тут…
— Давай! — падштурхнуў Янг Абдулу са скалы. — Любіш біць, любі і мячы падаваць.
У Янга апошнім часам неяк разам паявілася самастойнасць, пабольшала рашучасці. Можа, паўплывала тое, што пачаў працаваць у дэльфінарыі, сам зарабляць на жыццё? А мо і тое, што адчуў сябе дарослым. Нічога, што росту яму яшчэ не хапала, быў ніжэй за брата ледзь не на галаву.